Banja Đula, prepuna cveća i turista, nije najveća ali je jedna od najlepših banja Mađarske. Nalazi se u jugoistočnom delu zemlje, na obodu Transilvanije. Udaljena je 350 kilometara od Beograda, 220 kilometara od Budimpešte i 5 kilometara od granice sa Rumunijom. Ima 34.000 stanovnika od kojih svaki novorođeni, sa imenom Đula, biva kršten na dan velike svetkovine 12. aprila, za vreme festivala cveća koji najavljuje i početak turističke sezone.

Ušuškana na reci Koroš, za čije je kanale još turski putopisac Evlija Čelebija govorio da liče na venecijanske, Đula svoju istoriju počinje još 1313. godine a svoj procvat doživljava za vreme vladavine kralja Matije Korvina.

Čaroliju toga vremena pre svega nosi u sebi obližnja tvrđava, zaštitni znak grada, koja je služila vitezovima da brane hrišćanski svet od Turaka. Ove godine potpuno renovirana proslavila je svoj šeststoti rođendan. U njoj je svoga muža čekala i od tuge umrla Beatrisa, žena Janoša Korvina, sina kralja Matije. Najpre je bila dvor, potom pivara i kuća za čuvanje rakije, zatim zatvor, a danas je muzej, hotel i mesto za održavanje predstava. Zajedno sa jezerom u podnožju, priodna je scenografija brojnih festivala koji se od juna do septembra održavaju u njenom okruženju. Deo Mađarske oko banje Đule pokriven je pustama i slatinama, brojni su izvori termo-mineralne vode te je prirodno da je ovde i centar banjskog turizma. Varfurdo, banjski kompleks, smešten je na 8,5 hektara površine u parku dvorca Almaši. Grof Almaši je bio velika lutalica i sa svakog putovanja bi doneo po neku retku biljku za svoj vrt. Istu aktivnost su nastavili i njegovi naslednici te je tako nastala svojevrsna botanička bašta u čijem okrilju se danas, osim retkog drveća,nalaze i brojni bazeni. Neki su sa termalnom vodom čija se temperatura kreće od 18 do 39 stepeni C. Sadrže brojne hemijske sastojke kao što su hlor, jod, bromid, amonijum, gvožđe, kalcijum, kao i sulfide, fosfate, karbonidne soli i dr. U ponekim bazenima voda je tamna poput nafte jer dolazi sa dubine od 2000 metara.
Kilogrami koji se izgube plivanjem u bazenima brzo se nadoknade u Rajhard poslastičarnici iz 1840. godine. U ovom jedinom muzeju poslastičarstva u zemlji čuvaju se kalupi za pravljnjenje kolača, primitivni drveni frižideri za sladoled i originalni nameštaj prohujalih vremena. Sasvim sveži kolači prave se po sasvim starim receptima a specijalitet kuće je torta od sira po receptu iz 1800. godine.
Banja Đula je primer kako se iz malo napravilo mnogo. Sve je u funkciji turizma. Od upotrebe lika i dela Albrehta Direra, preko starog drveta u sklopu banjskog kompleksa ispod kojeg je, kako ovde tvrde, Erkel napisao prve taktove himne, do organizovanih poseta Veseli čardi koja je dobila ime po hajduku čija je glavna aktivnost, kao i kod našeg kraljevića Marka, pa samim tim i zasluga, bila da na raznorazne načine zagorčava život Turcima. U Đuli je sve u funkciji turizma te se organizuju i brojni zleti u okolinu ove varoši. U okviru nacionalnog parka Nemzet, i na petnaestom kilometru od Đule, na 300 hektara puste nalazi se salaš Štajgervald. Na njemu razvijaju tzv.”konjički” turizam. Turistima je, pored dobrodošlice sa domaćom rakijom “palinkom” i domaćim pogačicama od kiselog testa, organizovano i jahanje rasnih konja, vožnja čezama i igra čikoša uz ispijanje belog i ružičastog vina. U okviru salaša je jedinstveni muzej predmeta iz istorije salaškog života. Unikatni su i nema ih ni na jednom drugom mestu. Na kraju stiže juneći perkelt za pamćenje.
U Đuli su rođeni i brojni poznati ljudi a među njima je Ferenc Erkel, pesnik, autor mađarske himne i utemeljitelj mađarske opere i operete. Običaj je, a to znaju turisti koji u hotelu “Erkel” ili u nekom od brojnih hotela Đule slave novu godinu, da se u ponoć, kada se iz jedne godine prelazi u drugu, najpre otpeva nacionalna (Erkelova) himna, pa tek onda pristupi ljubljenju i čestitanju. Ovde su rođeni i slikar Mihalj Munkaš, tvorac kriptonske lampe, Imre Brodi i fizičar Zoltan Bej. Ipak, najpoznatiji lik, protkan kroz celu banju je Albreht Direr. Njegov otac, talentovani kujundžija, rođen u Đuli, trbuhom za kruhom krenuo je u svet. Zaustavio se u Nemačkoj gde mu se rodio sin Albreht u kome je svet pronašao jednog od najvećih umetnika evropske kulture, a Đula zlatnu koku svoga turizma.