Ostrvo Rodos oduvek je imalo veoma važan geografski položaj budući da je na raskrsnici pomorskih puteva od zapada ka istoku, severa ka jugu, od Peloponeza i Sicilije ka Siriji, od obala Jonskog i Crnog mora ka delti Nila. Smatra se da su oko 1550. godine p.n.e. kritski trgovci prvi na obalama Rodosa osnovali svoja naselja. Ovo ostrvo je oduvek, doduše sa različitim uspehom, odolevalo raznim pritiscima sledeći politiku procvata bezbednosti i trgovine svrstavajući se na pobedničku stranu.
Na Rodosu se, po predanju, rodio bog sunca Helios te se ostrvo i zove “ostrvo sunca”. Drugi naziv mu je ostrvo ruža (rodon na grčkom znači ruža) po ružolikom hibiskusu koji ovde cveta na sve strane. Rodos je četvrto je po veličini ostrvo u Grčkoj. Sve sile koje su njime vladale ostavile su svoj trag. Dvorac vitezova u samom gradu Rodosu impresivno je zdanje čistih pravougaonih linija. Uzdiže se iznad luke Emporio iz koje se kroz neku od mnogobrojnih kapija, kao u kakvom filmskom spektaklu, uplovljava u stari grad, sigurno jedan od najatraktivnijih u ovom delu sveta. Ova tvrđava je bila akter u više od 100 filmova čija se radnja događala u srednjem veku. Prvi, grčki deo grada, kosmopolitskog je karaktera a drugi, sa uskim ulicama, prolazima zasvođenim arkadama, kućama poduprtim potpornim lukovima zbog čestih zemljotresa, starim džamijama i trgovima sa šedrvanima je turski. Treći deo je tekovina krstaških vitezova po čemu je Rodos jedinstven među grčkim ostrvima. Čuvena ulica vitezova, duga 200 i široka 6 metara, nalazi se na mestu starog antičkog puta i izgrađena je u XV veku. Vodi do palate Velikog majstora i crkve Svetog Jovana, zaštitnika viteškog reda. Sa obe strane ulice su velike kamene palate vitezova sa grbovima Provanse, Italije, Aragonije, Kastilje, Engleske i Francuske.

Boravak na Rodosu podrazumeva, osim kupanja i sunčanja, i brojne izlete. Na primer do Lindosa, stene na istočnoj obali ostrva ispod koje se pruža kao sneg beo gradić. Okrečene srednjevekovne kuće mešavina su vizantijskog, turskog i zapadnoevropskog stila koji su doneli krstaši. Uličice su strme, uske i popločane crno-belim mozaikom od morskih oblutaka. Do hrama na vrhu stene, na 116 metara nadmorske visine, stiže se ili peške ili organizovano sa magarećeg parkinga. Boginja kojoj je hram posvećen uživala je veliki ugled što potvrđuju i pokloni Aleksandra Velikog, Ptolomeja, Do kralja Minosa, Herakla, Jelene Trojanske.

Malo je ostrva koja zapljuskuju vode dva mora te je sastavni deo zadovoljstva i plovidba brodom kako oko samog Rodosa tako i do obližnjeg Simija, pitoresknog ostrva 6 kilometara udaljenog od Turske obale. Sve kuće na ostrvu građene su u istom stilu i u nijansama žute, roze, plave i smeđe boje. Ni manjeg prostora ni više crkava i hramova. Ima ih preko dvadeset te vam se čini da se nalazite u nekom centru pravoslavlja usred mora.

Na Rodosu ima svega osim Kolosa, jednog od sedam čuda antičkog sveta, koji je završio u – peći. Ovu čuvenu 32 metra visoku bronzanu statuu sa bakljom u ruci, posle 12 godina rada načinio je rodoski vajar Hares iz Lindosa i to po narudžbini svojih sugrađana. Veliki zemljotres koji je razorio Rodos 225. godine p.n.e. srušio je i kolosa. Ostrvljani su želeli da ga opet podignu ali su ljubomorni Atinjani, preko delfskog proročišta, rekli NE. Delovi džinovske statue vekovima su ležali rastureni dok ih neki Sirijac nije odneo na leđima 900 kamila i u velikoj peći pretopio u – oružje. I danas postoje temelji na kojima su nekada stajala dva ogromna stopala ali sada su tu dve vitke statue srne i srndaća. Onako, po meri turista.