Peru, sa 31,38 miliona Stanovnika, površine 1,25 miliona km2 (podaci iz 2015.godine), po veličini je treća zemlja Južne Amerike posle Brazila i Argentine. Stanovništvo Perua se sastoji iz mešavine više kultura, pre svega indijanske i španske. Zvanični jezici su španski i kečua.
Za Peru prve asocijacije su jedno od sedam novih svetskih čuda – Maču Pikču, utabana turistička ruta, glavni grad Perua i “Ulaz u kraljevstvo Inka” – Lima, u kojoj nikada ne pada kiša a sve je puno zelenila, nepregledni Andi, peruanski nobelovac – Mario Vargas Ljosa, lame i alpake, od čije se mekane vunice prave prekrasni predmeti sa bogatim šarama Inka, žitarice poput kinoe, čije, make i drugih. A onda ovaj svet novih boja, mirisa, ukusa, običaja i adrenalina, naročito kada se otkrije Amazonija, počne da se otvara.
Prvi susret sa Peruom je Lima, grad na litici iznad Tihog okeana koji je 1535.godine osnovao Francisco Pizaro. Ni danas nije baš sasvim jasno kako je ovaj pedesetogodišnji nepismeni vojskovođa uspeo da sa vojskom od svega 200 ljudi, doduše sa moćnim puškama i konjima koje Inke nikada nisu videle, prenoseći zarazne bolesti poput malih boginja, na koje je domorodačko stanovništvo, iznureno petogodišnjom neslogom, bilo neotporno, porobi carstvo koje se prostiralo od juga Kolumbije do centralnog Čilea. Nazvao ga je Ciudad de los Reyes ili u prevodu “Grad kraljeva”.
Ovaj “kraljevski” grad sa oko 12 miliona stanovnika, i nezamislivim saobraćajnim haosom, prepun je kontrasta. Od bogatih četvrti, poput San Isidra, sa neboderima i raskošnim vilama sa uređenim parkovima i još uređenijim pravilima ponašanja za “mućaće”, kućne pomoćnice iz redova lokalnog stanovništva, šoping centrima i skupim restoranima, preko starog, turistima interesantnog Mirafloresa i kolonijalnih zgrada, do malih šarenih kuća neverovatnih konstrukcija, nalik na favele.
Lima, najveći grad izgrađen u pustinji posle Kaira, poznata je po Manastiru Svetog Franje, Trgu oružja, kako se inače zovu glavni trgovi u svim mestima ove zemlje, Predsedničkoj palati, sagrađenoj na mestu nekadašnje Pizarove, čijoj se ni ogradi nije preporučljivo suviše približiti, Parku ljubavi, prepoznatljivom po eksplicitnoj skulpturi, brojnim muzejima ( Muzej zlata, Larco.), najromantičnijoj i najboemskijoj četvrti Lime – Baranko, u kojoj, i pored najezde turista, popularni kafe ne radi zbog problema sa porezom.
Upoznavanje Perua kroz otkrivanje Amazonije doživljaj je bez premca. Započinje u živopisnom mestu Iquitos ukrcavanjem na luksuzni brod “Aria”, u vlasništvu kompanije “Aqua Expeditions”, koja je baš Peru, samo izvorište reke Amazon, izabrala kao početnu tačku krstarenja. Tokom cele godine ovde je toplo (kišni period je od decembra do aprila), a vodostaj omogućava ulazak moćnim čamcima u dubinu kanala i rukavaca ove čudesne, opasne, očaravajuće, brze i zahtevne reke, duge 6.992 km, duž koje je kontakt sa divljinom na dohvat ruke. Rezervat prirode Pacaya-Samiria je opčinjavajuće carstvo biljnog i životinjskog sveta, i pruža mogućnost uživanja u zavodljivom isplivavanju ružičastih delfina, razigranim majmunima, noćnom prišunjavanju kajmanima sa uperenim lampama u njihove užarene zenice, proždrljivosti alavih i opasnih pirana koje su, servirane kao hrana, sasvim bezopasne, šepurenju makao papagaja, oglašavanju ptica, otkrivanju skrivenog.
Krstarenje Amazonom podrazumeva i ulazak u dubinu prašume, i upoznavanje sa lokalnim plemenima, poput plemena Bora, i njihovim načinom života, običajima i predmetima koje izrađuju od materijala iz prirode, i prelazak preko visećih mostova, nalik na one iz filmova o Indijana Džonsu, i posetu neverovatnoj pijaci u mestu Nauta, i probanje hrane za koju ni ne znate da postoji, i prožimanje sa opasnostima, lepotama i divljinom priobalja koje naseljavaju pitomi i nasmejani ljudi. Putovanje kroz Amazoniju je – putovanje života ili putovanje kroz život.
Gastronomski specijaliteti su mešavina lokalnih ali i španskih, japanskih, kineskih i italijanskih uticaja. Osnovna nacionalna hrana je “Seviće” koji se sastoji od komada presne ribe ili školjke u marinadi od crvenog luka i zelenog limuna, sa prilogom od kuvanog pirinča sa povrćem. Pića su “Ćića”, sok od prevrelog kukuruza, svetlozelena “Inka cola”, neuporedivo popularnija od svoje inspiracije “Coca cole” i “Pisko”, vrsta lozovače. Vina i piva su baš za sladokusce.
Iz Lime Peru za početnike, ali i stare turističke majstore, podrazumeva let avionom do monumentalnog grada Kuska na 3.460m nadmorske visine. Nekada prestonica i duhovno središte Inka carstva, kasnije španski kolonijalni grad, centar je regije nazvane Sveta dolina Inka – Valle Sagrado. Vazduh u ovom gradu koji je, zbog mnoštva arheoloških nalazišta pod zaštitom UNESCO-a, je razređen, teže se diše i hoda, te turiste već na aerodromu dočeka korpa sa lišćem koke za žvakanje, za koje kažu da nema nikakve veze sa dejstvom koje proizvodi prah proizveden preradom iste biljke. Osim lišća u ponudi su i čaj od koke (mate de coca), bonbone od koke, čokolada od koke, sok od koke.
Kusko, nekada nazivan “Pupak sveta”, iz koga su Pizarovi ljudi odneli stotine kilograma zlata, kao otkup za zarobljenog Inka vladara i plen, obiluje istorijskim dragocenostima i mešavinom kultura. Čine ga uske popločane ulice, kolonijalne zgrade, glavni trg – Plaza de Armas, Katedrala iz 17.veka, brojni udobni hoteli u kućama nekadašnjih bogataša, kao i mnoštvo živopisno obučenih žena i dece, sa malim lamama – alpakama u naručju, spremnih da se za 1 sol, lokalnu monetu, slikaju sa turistima. Najveličanstvenija arheološka nalazišta Perua – ostaci utvrđenja Pisak i Oljantajtambo, a pre svih MAČU PIKČU, nalaze se upravo u Svetoj dolini, stotinak kilometara udaljeni od Kuska. Maču Pikču – Stari vrh je najbolje očuvani grad imperije Inka. Do njegovog podnožja, gradića Aquas Calientes (termalni izvori) stiže se železnicom, kao jedinim prevoznim sredstvom, putujući udobnim panoramskim vagonima Vistadom.
Izgradnju Maču Pikču-a započele su Inke 1430. godine, u jeku svog carstva, a onda su ga, oko sto godina kasnije, misteriozno napustile. Istoričarima i arheolozima detalji tog nestanka ni danas nisu poznati. Vekovima je bio zaboravljen i izgubljen za spoljni svet, sve dok ga arheolog Hiram Bingam nije slučajno otkrio 1911.godine. Maču Pikču, grad koji su Inke sagradile među oblacima, ne koristeći malter već oslanjajući se na precizno isklesane blokove i geometriju, i sa koga puca pogled na krivudavi tok reke Urubambe i plantaže koke, do danas je ostao gotovo netaknut, uprkos brojnim zemljotresima. Netaknuta je i energija koja struji, obavija, osvaja, prožima i ispunjava sve koji se ovde nađu. Mnogi veruju da je ovo jedno od najjačih energetskih polja na planeti, i da poseduje izuzetnu duhovnu i magijsku moć.